اختلال فراگیر رشد، عبارتی است که در حال حاضر برای اشاره به مشکلات روان شناختی شدید که در طفولیت ظاهر می‌شود، بکار می‌رود. اختلالات فراگیر رشد، در بردارنده آشفتگی شدید در رشد شناختی ، اجتماعی ، رفتاری و هیجانی کودک است که عوارض گسترده‌ای بر روی فرایند رشد دارد. یکی از این اختلالات، اوتیسم، در قلمروهای پژوهشی و بالینی، به وضوح برجسته شده است.
 
اوتیسم، کیفیات اصلی انسانی را متاثر می‌سازد، یعنی معاشرت بین فردی و رابطه پیچیده را مختل می‌سازد. کودکان مبتلا به اوتیسم، تقایص شدید در روابط و تبدیل اجتماعی، بازی بین فردی و ارتباط ظاهر می‌سازند.
 
یک نمونه از بیماری اوتیسم
 
نادیا در سن ۶ سالگی یک خروس ترسیم کرد. نقاشی او پیچیده و به میزان قابل توجهی دقیق بود. نادیا دارای استعدادهای خاصی بود، اما صحبت نمی‌کرد. ترجیح می‌داد تنها باشد، در اطاقش به طرز غیر قابل انعطافی به نظم و ترتیب اشیا اهمیت می‌داد. و بدون پاسخگویی به دیگران ، ساعتها در اطاق می‌نشست.
 
نادیا به عنوان اوتیستیک تشخیص داده شده بود. اختلال اوتیسم که یک اختلال فراگیر رشد است، عبارت است از فقدان پاسخگویی به دیگران و تاخیر شدید در رشد زبان. این مشکل قبل از ۳۶ ماهگی شروع می‌شود. جالب اما تاسف برانگیز است یادآور شویم که زمانی که درمان او در زمینه ارتقا روابط با دیگران موثر واقع شد، استعدادهای هنری‌اش کاهش یافت.
 
علل ایجاد بیماری اوتیسم
 
نظریه بتلهایم (Bettlheim) از لحاظ تاریخی برای بیش از یک دهه نفوذ خود را حفظ کرده بود. در خلال دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ نظریه روان‌تحلیلی رواج داشت. او اعتقاد داشت، هنگامی که کودک با یک دنیای غیر پاسخگو که مخرب است، روبه‌رو می‌شود، از آن رو از مردم کناره می‌گیرد. بنابراین در این نظریه اقدامات مشخص مراتب (یعنی مادر) در پیدایش اوتیسم ، مقصد قلمداد می‌شود. به عبارتی ، والد سرد و بی‌محبت ، باعث اوتیسم می‌شود. اما نظریه بتلهایم دیگر قابل قبول به نظر نمی‌رسد و تسلط خود را از دست داده است. علاقه فزاینده به نظریه‌های رفتاری و زیست شناختی و فقدان شواهد علمی مورد نیاز برای تائید این نظریه ، تا حد زیادی در منسوخ شدن آن نقش داشته است.
 
یک تبیین دیگر ، توسط فرستر (۱۹۶۱) پیشنهاد شد. این نظریه رفتاری نیز مورد حمایت تجربی قرار نگرفت. گر چه رویکرد رفتاری تاثیر مطلوبی بر روی درمان اختلال اوتیسم داشته است.
 
با توجه به مطالعات سال ۱۹۷۶ نتیجه گرفتند که شاهد قوی وجود ندارد که حاکی از نقش وراثت در ایجاد اوتیسم باشد. آنان گفته‌اند خواهر و برادران معدودی مبتلا می‌شوند و موارد اوتیسم ، بروز بالاتر در میان اعضای خانواده را پیش‌بینی نمی‌کند. پژوهشگران دیگر ، بحث کرده‌اند که اندک بودن اوتیسم در بین افراد جامعه و این حقیقت که اشخاص اوتیستیک بعید است اولاد داشته باشند، ممکن است میزان پایین آن در میان اقوام و بستگان را توجیه کند. اخیرا در باورهای پژوهشگران این حوزه ، تغییراتی ایجاد شده است.
 
این احتمال نیز وجود دارد که عوامل زیست شناختی دیگری در اختلال اوتیسم سهم داشته باشند. در یک مطالعه افراد اوتیستیک ، کاهش فعالیت مغز به عنوان یک عامل موثر شناخته شد.
 
در مطالعه دیگری ، معلوم شد که اشخاص مبتلا به اوتیسم ، مغزشان اندکی بزرگتر و سنگین‌تر است و سلولهای عصبی آنها از لحاظ رشدی نارس است. این تفاوتهای تشریحی با انقطاع رشد که قبل از ۳۰ هفتگی زندگی جنینی رخ می‌دهد، همخوانی دارد. برخی از خصوصیت کارکرد مغز از اوتیسم تاثیر نمی‌پذیرند. اما با وجود این ، اختلال در بردارنده ناکارآمدی مغز است که با تبیینهای زیست شناختی همخوانی دارد.
 
بخش اندکی از موارد اوتیستیک ، از بیماریهای گوناگون نظیر سرخچه مادرزادی ، توبراسکلروزیس ، و نوروفیبرماتوزیس ناشی می‌شوند. کودکان مبتلا به سرخچه مادرزادی قبل از تولد به سرخچه مبتلا می شوند و در نتیجه عفونت ، با انواعی از بدریختی ، کری ، کوری و ناهنجاریهای سلسله اعصاب مرکزی و نیز حملات و عقب ماندگی به دنیا می‌آیند. در دهه ۱۹۷۰ گزارش شد که ۱۳- ۸ درصد کودکان مبتلا به سرخچه ، اوتیسیتیک بودند.
 
این احتمال وجود دارد که آسیب قبل از تولد یا گسیختگی در رشد ، در علت اوتیسم سهیم باشد. معلوم شده است که اشخاص اوتیستیک ، شواهدی از اختلال سلسله اعصاب مرکزی و نشانه‌های ناهنجاریهای نورولوژیک ظاهر می‌سازند. اخیرا پژوهشگران به کاهش فعالیت فعالیت نیمکره چپ مغز مبتلایان به اوتیسم پی برده‌اند، منطقه‌ای از مغز که برای برقراری ارتباط اهمیت دارد.
 
توافق و اجماع پژوهشگران درباره اوتیسم این است که این اختلال تا حدی زیادی یک اختلال شناختی و اجتماعی است که علل زیست شناختی متعددی دارد و در زمانی بین لقاح و تولد ایجاد می‌شود. اکثریت عمده‌ای از موارد اوتیسم علت طبی قابل تشخیص ندارند و فقط در ۱۰ - ۵ درصد موارد علت معینی را می‌توان تشخیص داد. با این وجود به نظر می‌رسد کودکان اوتیسیتیک با ساختار بیولوژیک متفاوت به دنیا می‌آیند. اما عوامل محیطی پیشروی و پیش آگهی بعدی این اختلال را متاثر می‌سازند.
 
علایم بیماری اوتیسم
 
کودکان مبتلا به اوتیسم در معاشرت بین فردی و روابط پیچیده ، نقایص شدید نشان می‌دهند. کانر (۱۹۴۳) ، اولین کسی بود که اوتیسم را توضیح داد. طبق نظر کانر ، خصوصیت برجسته و اساس اوتیسم ، عبارت است از ناتوانی فرو در برقراری ارتباط با دیگران و موقعیتها که از اوائل زندگی شروع می‌شود. برخی علائم اولیه اختلال اوتیستیک ، توسط بوردن و الن دایک (۱۹۹۲) شرح داده شده است. در نوزادان به نظر می‌رسد با نوزادان دیگر متفاوت باشند. ظاهرا نیازی به مادر نشان نمی‌دهند.
 
برای او تفاوتی نمی‌کند که در آغوش گرفته شود یا نه ، قوام عضلانی ضعیف و سستی دارند و کم گریه می‌کنند، اما ممکن است شدیدا تحریک پذیر باشند. در ۶ ماه اول زندگی ، نمی‌توانند به مادر توجه کنند ، چیزی را طلب نمی‌کنند. لبخند نمی‌زنند یا در این رابطه تاخیر دارند. به اسباب‌بازی‌ها علاقه ندارند. در ۶ ماه دوم ، علاقه‌ای به بازیهای اجتماعی نشان نمی‌دهند. سرد و بی‌روح هستند، ارتباط کلامی یا غیر کلامی ظاهر نمی‌سازند و در مقابل تحریک ، کم فعال یا بیش فعال هستند.
 
والدین کودکان اوتیستیک ، غالبا اولین کسانی هستند که ناپاسخگویی اجتماعی کودکانشان را متوجه می‌شوند. کودک اوتیستیک ، جهان را ذاتا خطرناک و مهلک تلقی می‌کند. همچنین این کودکان میل وسواسی به یکنواخت بودن محیط ، رفتارهای خود تحریکی نظیر تکان خوردن نوسانی ، دور خود چرخیدن و بهمزدن دستها ، رفتارهای خود ویرانگرانه نظیر کوبیدن سر به دیوار کوبیدن دست به دیوار ، و گاز گرفتن خود ، فقدان تماس چشمی و مجذوب اشیا بی‌جان شدن را از خود نشان می‌دهند.
 
ملاک‌های تشخیص بیماری اوتیسم
 
اگر کودک حداقل ۶ ماده از مواد زیر را نشان دهد ، تشخیص اوتیسم را دریافت می‌دارد. حداقل دو تای آن از طبقه اول ، یکی از هر یک از طبقات دوم و سوم شروع باید قبل از سه سالگی باشد.
 
ـ طبقه اول: نقص کمی در تبادل اجتماعی
 
ـ ناتوانی در برقراری ارتباط با همسالان متناسب با سطح رشد
 
ـ فقدان جستجوی خودانگیز لذت ، علاقه یا پیشرفت با دیگران
 
ـ فقدان مقابله به مثل یا هیجانی
 
ـ طبقه دوم: نقص کمی در برقراری ارتباط
 
تاخیر یا فقدان رشد زبان گفتاری
 
نقص قابل توجه در شروع یا حفظ مکالمه یا دیگران ، در افرادی که از سطح گفتاری کافی برخوردارند.
 
استفاده کلیشه‌ای و تکراری از زبان یا زبان ویژه
 
فقدان بازی خود انگیخته یا بازی ابتکاری اجتماعی متناسب با سطح سن.
 
طبقه سوم: الگوی رفتار ، علائق و فعالیتهای محدود ، تکراری و کلیشه‌ای
 
مشغولیت با یک یا چند الگوی کلیشه‌ای و محدود که یا از لحاظ شدت یا از لحاظ کانون غیر عادی است.
 
چسبیدن ظاهرا اجباری به تشریفات یا کارهای غیر موثر و ناکار آمد
 
اطوارهای حرکتی کلیشه‌ای و تکراری مثل بازی با دست یا انگشت ، حرکات بدنی غیر عادی.
 
اشتغال ذهنی و مشغولیت پایدار با قسمتهایی از اشیا
 
چند نکته اساسی در مورد کودکان اوتیستیک
 
به نظر می رسد کودکان اوتیستیک قادر نیستند در هر زمان به بیش از یک نکته راهنما (خصوصیت محرک) توجه کنند. آنچه که وضع را بدتر می کند این است که آنها ممکن است به محرکهایی غیر عادی و غالبا نامربوط توجه کنند. مثلا درمانگر یک تصویر به کودک می‌دهد تا آن را نگاه کرد و نام آن شکل را که توسط درمان‌گر گفته می‌شود، تکرار کند. ولی کودک اوتیستیک به جای توجه به تصویر و تکرار نام آن ، کاغذ را گرفته و لمس می‌کند. این الگوی توجه ، توانائی آنان در برقراری ارتباط و تعامل با محیط اجتماعی و فیزیکی را با مانع مواجه می‌سازد.
 
پردازش و انسجام اطلاعات نیز به عنوان مشکلی برای کودکان اوتیستیک وجود دارد. یعنی در تبدیل یا اداره کردن اطلاعات در ذهن خود مشکل دارند.
 
کودکان اوتیستیک ، در درک حالات ذهنی خود و دیگران نقص دارند. نظریه ذهن (theory of mind) ، به عنوان توانائی در نظر گرفتن افراد بر حسب حالات درونی ذهنی نظیر عقاید ، مقاصد و هیجانات توضیح داده شده است و به درک محیط اجتماعی و توانائی مشغول شدن به رفتار اجتماعی شایسته گفته می‌شود.
 
بعضی از کودکان اوتیستیک ضریب هوشی عادی دارند، برخی توانائی ذهنی قابل توجهی نشان می‌دهند. اما اکثریت آنها نقایص هوشی در محدوده عقب ماندگی ظاهر می‌سازند.
 
سیر بیماری اوتیسم
 
گرچه بعضی از افراد مبتلا به اوتیسم بهبودی نشان می‌دهند، اکثریت کودکان اوتیستیک با نقایص شدید به بزرگسالی وارد می‌شوند و نمی‌توانند کاملا از خود مراقبت کنند. در غیاب مداخله به موقع و شدید ، فقط یک تا دو درصد افراد اوتیستیک تا مرحله‌ای رشد می‌کنند که تفاوتی بین آنها و کودکانی که اوتیستیک تشخیص داده نمی‌شوند. وجود ندارد. حدود ۱۰ درصد ، به کارکرد کافی در حیطه‌های زبان و اجتماعی دست می‌یابند، در حالی که ۲۰ درصد علیرغم نقص قابل توجه ، نظیر فقر گفتار تا حدودی در مدرسه و از لحاظ اجتماعی پیشرفت می‌کنند. حدود ۷۰ درصد پیشرفت محدود نشان می‌دهند و نقایص عمده در آنها دوام می‌یابد.
 
شاخص‌های بهبودی در بیماران اوتیستیک
 
چه چیزی پیش بینی می‌کند که چه کسی تا حدودی بهتر می‌شود و چه کسی بهتر نمی‌شود؟ مهارتهای زبانی و نمرات ضریب هوش غالبا بهترین شاخصهای پیش آگهی به شمار می‌روند. توسعه به موقع زبان و نمرات ضریب هوشی خوب ، حاکی از پیش آگهی بهتر است. گفتار مفید فقط در حدود ۵۰ درصد از اشخاص اوتیستیک توسعه می‌یابد. در خلال نوجوانی ، مشکلات رفتاری و هیجانی ظاهر می‌شوند. پرخاشگری ، رفتار مقابله‌ای و قشقرق ممکن است مشاهده شود و کاملا برای والدین پریشان کننده باشد. تخمینها حاکی از آن است که تقریبا ۷۵% کودکان اوتیستیک ، در محدوده عقب ماندگی متوسط قرار می‌گیرند و ۲۵% تا بزرگسالی به حملات تشنجی مبتلا می‌شوند

بیماری اوتیسم چیست  ،  علائم بیماری اوتیسم  ،  اوتیسم در بزرگسالان  ،  اوتیسم در کودکان

همه چیز در مورد بیماری اوتیسم در کودکان

به نقل از عبدالحسین مکری، صحبت از اوتیسم، به دلایل گوناگون کار آسانی نیست. به زبان آوردن مشکلات و مصائب، و عیان کردن دردها و رنج‌ها، کار چندان دلپذیری نیست و افراد عموما از عیان کردن این دست مقولات پرهیز می‌کنند. صحبت از اوتیسم، به دلایل گوناگون کار آسانی نیست. به زبان آوردن مشکلات و مصائب، و عیان کردن دردها و رنج‌ها، کار چندان دلپذیری نیست و افراد عموما از عیان کردن این دست مقولات پرهیز می‌کنند.

من نیز به عنوان پدر یک کودک مبتلا به اوتیسم از این قاعده مستثنی نبوده‌ام. و تا کنون این مسائل را مگر با افرادی که می‌توانستند کمکی کنند و باری از دوش بردارند، مطرح نکرده‌ام. حتی برای جلوگیری از ایجاد ناراحتی یا استرس، جزییات آنرا از آشنایان و نزدیکانمان نیز مخفی نگاه داشته‌ام.

اما با خواندن نوشته کامبیز توانا، اوتیسم و زندگی‌های همیشه متحول شده، به این فکر افتادم که بیان تجربیات من و همسرم نیز می‌تواند به یاری بعضی والدین کودکان اوتیستیک بیاید، یا در رفتار عموم با خانواده‌های در موقعیت مشابه موثر باشد.

بیماری اوتیسم؛ راهی بی انتها برای کودکان

دختر ما الهه، در مهرماه سال ۱۳۸۵ به دنیا آمد. در هنگام تولد همه شرایطش عادی و ایده آل بود. متوسط قد و وزنش نیز در سطوح بالای نمودار رشد قرار می‌گرفت. در گردن گرفتن و چهاردست و پا راه رفتن هم تاخیری نداشت. همیشه از گوشه چشم نگاه می‌کرد، پزشک متخصص به دلیل آنکه در پروتکل‌های معاینه‌شان، خبری از آثار و مشخصات اوتیسم نبود، پس از معاینه گفت هیچ مشکلی وجود ندارد. الهه تا دو سالگی حتی صداسازی و آوا هم داشت.

از یک سالگی به کسی محل نمی‌گذاشت، صدایش می‌کردیم، بر نمی گشت. به کرات گریه می‌کرد. آشفتگی خیلی داشت. واکنش عاطفی نشان نمی‌داد.

بد خواب و کم خواب بود. کارهای تکراری زیاد انجام می‌داد. با اسباب بازی‌هایش ارتباط برقرار نمی‌کرد. از میان تمام اسباب بازی‌هایش، همیشه و در همه حال یک عروسک و یک توپ را در دست داشت.

خیلی تلویزیون نگاه می‌کرد، و فقط برنامه‌های تکراری که در اختیارش بود... و ما که از اوتیسم و علایم آن کاملا بی خبر بودیم فکر می‌کردیم دخترمان فقط چندان اجتماعی نیست و تا دوسال و هفت-هشت ماه اول، کنش‌ها و رفتارهایش، برای مان کاملا طبیعی و عادی می‌نمود.

در آن زمان بود که با تاخیر در گشوده شدن زبان الهه، شرایطش برایمان شک برانگیز شد. برای پدر و مادر مان نیز عجیب بود که چرا الهه با آنها گرم نمی‌گیرد و چندان علاقه‌ای نشان نمی‌دهد. تا آنکه روزی همسرم برنامه‌ای در مورد کودکان اوتیسمی را در تلویزیون دید.

با مراجعه با متخصص، تشخیص اوتیسم گرفتیم. ضربه مهلکی بر پیکره زندگی نو پای ما وارد آمد. این ضربه آنقدر سریع بود که شوک بزرگ ناشی از آن، فرصت واکنش‌های منطقی و عقلایی را تا ماه‌ها از ما گرفت. و آنقدر سنگین بود که آثار ویرانی حاصل از آن، هنوز هم بر حال و آینده ما سایه افکنده است... و بالاجبار و بدون انتخاب، قدم بر راهی گذاشتیم که پایانی بر آن متصور نیست.

غوطه در بی خبری از بیماری اوتیسم

اولین واکنش ما، انکار بود. نمی توانستیم به راحتی مشکل دخترمان را بپذیریم. ظرف مدت شش ماه، به پنج دکتر روانپزشک کودک، دو روانشناس کودک و یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کردیم. از سه کلینیک کودکان خاص بازدید و با کارشناسانشان صحبت کردیم. کتاب و مقاله خواندیم. به سایت‌های اینترنتی رجوع کردیم. اما هرچه بیشتر می‌گشتیم، از یک طرف امید و آرزویمان بیشتر بر باد می‌رفت، و از طرف دیگر خودمان هم بیش از پیش گیج و سردرگم می‌شدیم.

مقاومت ما در پذیرش این عارضه آنقدر زیاد بود که حتی به دستور متخصص مغز و اعصاب، برای گرفتن نوار مغری از الهه عمل نکردیم. هرچند بعدها فهمیدیم در تشخیص اوتیسم، چندان پر فایده نبوده است.

با گذشت زمان، اطلاعات ما در مورد اوتیسم افزایش پیدا می‌کرد. اما سوال اصلی این بود که اوتیسم واقعا چیست؟ چرا الهه مبتلا به آن شده؟ و ما چه کار باید بکنیم؟ آیا درمانی برای آن وجود دارد یا نه؟

اکنون که بیش از پنج سال است که با این مورد دست و پنجه نرم می‌کنیم، باید بگویم به دلیل نداشتن عوارض مشخص، مشترک و ملموس، از اوتیسم همانند دیگر عارضه‌های مغزی، نمی‌توان تعریف جامعی ارائه کرد. به عنوان مثال افراد سندرم داون یا افراد با عقب ماندگی یا نارسایی‌های جسمی و فکری، کاملا مشخص و به یکدیگر بسیار شبیهند. اما کودکان اوتیسم، هر کدام در دنیایی منحصر به فرد غوطه ور هستند. و گویی به تعداد آنها، مصادیق و مثال‌های گوناگون می‌توان یافت.

به عبارت ساده‌تر، اوتیسم را تا نبینید و با فرد اوتیستیک زندگی نکنید، نمی‌توانید به ابعاد گوناگون آن پی ببرید. هر کودک اوتیسم، خودش یک کتاب است. به همین دلیل است که متخصصان از اوتیسم تحت عنوان یک طیف نام می‌برند.

برخی می گویند اوتیسم دلیل ژنتیک دارد. برخی می گویند از بدو تولد در نوزاد هست و با توقف رشد کلامی آشکار می شود. بعضی می گویند اختلالی محیطی است. برخی می‌گویند عارضه ای اکتسابی است.

حتی چند وقتی شایعه شد که اوتیسم از عوارض واکسن سه گانه است. و بسیاری از خانواده‌ها انجام این مهم را به تاخیر انداختند. اما با تحقیق مشخص شد که این مورد شایعه‌ای بیش نیست. شگفت آنکه نمونه‌هایی داریم که تا شش یا هفت سالگی کاملا عادی بوده‌اند، و به ناگاه، این اختلال در آنها رخ نمون شده است. از سوی دیگر دسته بندی‌های داخلی طیف اوتیسم خانواده‌ها را نیز سردرگم می‌کند.

آینده کودکان اوتیسم روشن نیست. متخصصان نیز در پاسخ دادن به ابهامات عاجرند، چون معلوم نیست کودک چه میزان همکاری می‌کند و آموزش‌ها چه تاثیری روی او دارند. درمانگرها فقط می‌گویند درمان را آغاز کنید، و هر چه سریعتر، امروز بهتر از ماه بعد است!

آموزش از سنین پایین جواب می‌دهد. با وجود تمام توجهات و آموزشها، در برخی موارد کودکان اوتیستیک پسرفت می‌کنند. و آرام آرام درک و شناختشان را از دست می‌دهند.

اجتماع نیز از اوتیسم بی اطلاع است. در مورد امراضی مانند هپاتیت یا ایدز، آموزش‌های عمومی وجود دارد، اما در مورد اوتیسم نه. خود ما نیز نام اوتیسم را تا قبل از درگیر شدنمان با آن، هرگز نشنیده بودیم.

آغاز حرکت در بیماری اوتیسم در کودکان

کودکان اوتیستیک عدم تعادل حسی دارند، که آثار آن متاسفانه با بی اطلاعی به لوس بودن و تحکم کردن تعبیر می‌شود. این اختلالی است.

چه بسا آنچه برای ما عادی است برای آن ها درد آور باشد، و آنچه برای ما درد آور است، آنها حسی در موردش نداشته باشند. به عنوان مثال الهه در ۴ سالگی انگشت خود را با چاقو برید. درکی از اتفاقی که افتاده نداشت، و خونریزی انگشت خود را متناوبا انگار که دستش جوهری شده باشد، با لباس خود و فرش پاک می‌کرد. و یا مواردی که کودک اوتیسم سر خود را به دیوار می‌کوبد، فقط به خاطر شنیدن صدایی که دوست ندارد.

باور اشتباه در عوام، و اتفاقا حتی در برخی از درمانگرها، این است که کودکان اوتیستیک متوجه چیزی نمی‌شوند! مواردی هستند که هم اکنون بزرگ شده و تحصیل‌کرده هستند، و از خاطرات دوران کودکی خود می‌گویند. و تمام رنج‌ها و ناملایمات را به خاطر می‌آورند. بنابراین فهمیدیم که رویکردمان باید به گونه‌ای باشد و تعاملمان را باید به نحوی تنظیم کنیم که گویی با آدمی طرف هستیم که می‌فهمد و درک می‌کند، اما نمی‌تواند بروز دهد.

بزرگترین مشکل آنها عدم توانایی‌شان در درک مفاهیم انتزاعی است. به عنوان مثال جمله «دیرم شده»، یا «سرم خیلی شلوغه» را متوجه نمی‌شوند. درکی از متلک و ایهام ندارند. فهمیدیم باید دخترمان را آنقدر در محیط های بیرون و در معرض تعاملات اجتماعی قرار دهیم تا به بهانه مهمانی و گردش و خرید و... درکی از این مفاهیم پیدا کند. حتی ترس را باید به او به صورت مفهومی آموزش دهیم.

دختر ما احساس دارد، و حدود دو سالی می‌شود که خود را به جای عروسک‌هایش می گذارد و جای شخصیت‌های مختلف با آواهای مختلف صحبت می کند. خنک آنکه بسیاری از درمانگرها در برخورد اول و با مشاهده همین موضوع می گویند که او در طیف اوتیسم نیست، اما پس از مدتی به همین نتیجه می‌رسند. او (همانند بسیاری دیگر از کودکان اوتیستیک) کم هوش نیست، بلکه در دنیای کوچک خود محصور شده است.

بزرگترین نشانه کودکان اوتیستیک، عارضه کلامی آنهاست. یا کلام و آوا ندارند. اگر هم دارند آهنگش یکنواخت است، انگار خارجی یا فضایی‌اند. وجه تمایز آسپرگرها با اوتیسم‌ها، در همین باز شدن گره زبانی است.

متاسفانه از طرف بسیاری از بیمه‌ها، پشتیبانی خاصی از کودکان اوتیسم انجام نمی‌شود. و مشخص نیست که آموزش یک کودک اوتیستیک چقدر کار دارد و چند سال طول می‌کشد و چقدر هزینه دارد.

در نگهداری کودکان اوتیسم، همیشه یکی از والدین باید همراه کودک باشد، و به دلیل ارتباط محدود این کودکان، این مهم را به فرد دیگری نمی‌توان واگذار کرد. به همین دلیل در برخی از کشورها، به والدین کودکان اوتیسم، مرخصی‌های طولانی مدت یا بازنشستگی پیش از موعد می‌دهند.

الهه اکنون از خدمات دو کلینیک توانبخشی (در بخش های توانبخشی ذهنی، توانبخشی جسمی، گفتار درمانی و رفتار درمانی)، و یک مربی-درمانگر در منزل بهره می‌برد. به لحاظ سنی فرصت حضور در پیش دبستان و اول دبستان را از دست داده، اما پیشرفت آموزش‌هایش به گونه‌ای است که امیدواریم ظرف دو سال آینده بتواند بخواند و بنویسد.

اکنون اصل مشکل و نقطه بحران ما در فرایند رشد الهه، یکی بحث ارتقا هرچه بیشتر کلام و گفتار او، و دیگری بحث رفتار درمانی او است. مدارس اوتیسم، برای آموزش کودکان به صورتی پویا و فعال مشغول به کار هستند. اما کار برای کودکانی که در بالای طیف قرار دارند سخت است. این کودکان باید به مدارس عادی بروند تا با قرارگرفتن در کنار بچه‌های عادی، بتوانند ارتباط برقرار کنند و خود را بالا بکشند. اما مدارس عادی از قبول این کودکان و معلم همراه سر باز می‌زنند. حضور آنها در مدارس اوتیسم و در کنار کودکانی که مشکلات حادتری دارند، نیز بعضا موجب درجا زدن و احیانا پسرفت آنها می‌شود.

یکی از دلایل مغفول ماندن اوتیسم، پنهان کاری خانواده‌ها است. ما خانواده‌های اوتیسم، همواره امید داریم فرزندانمان عادی شوند. کودک اوتیستیک عارضه ظاهری ندارد.

وقتی به کار خود مشغول شود یا زمانی که در خواب است، با کودکان عادی تفاوتی ندارد. در این زمان است که آرزو می‌کنیم معجزه‌ای رخ دهد! ناگهان زبان باز کند، ما را صدا بزند، چیزی از ما بخواهد... اما نمی شود!

آیا موردی هست که خوب شده و به زندگی عادی برگشته باشد؟ نه، من که هنوز ندیده‌ام! با باز شدن گره های کلامی، پیشرفت‌های بسیاری در این کودکان پدیدار می شود، حتی ممکن است تحصیلات داشته باشند، یا ازدواج کنند. اما همیشه با دیگران متفاوت خواهند بود.

زندگی در تنگنا با بیماری اوتیسم

زندگی با کودک اوتیستیک، کاری تمام وقت است! نبردی است که پایان ندارد، مرگ هر روزه است و سوگواری‌اش ابدی است. کودک اوتیستیک راه و شیوه زندگی را عوض می‌ کند. و از همان ابتدا مانند نوجوانانی که در دوره طغیانگری به سر می برند، روش خود را بر زندگی دیکته می کند. انتخاب با او است.

برای مثال چه زمانی که پیوسته و تکراری، فقط برنامه‌های مورد علاقه خود را می‌بیند، چه زمانی که اصلا اجازه نمی‌دهد تلویزیون روشن باشد؛ شما حق دیدن برنامه های مورد علاقه خود را ندارید.

من برای ویرایش نهایی و تکمیل این نوشتار، بیش از ۳ بار با خاموش شدن رایانه منزل و لپ تاپم توسط الهه مواجه شدم. و صحبت و توضیحاتم هیچ فایده‌ای نداشت. و نکته مهم اینجاست که شما فقط با تلویزیون یا رایانه منزل سر و کار ندارید، در رستوان و مهمانی و مغازه چه کار خواهید کرد؟

برخی کودکان اوتیستیک، (همانند الهه) وقتی به هم ریخته باشند، نه خود کاری می‌کنند، نه اجازه فعالیت خاصی را به شما می‌دهند. کتاب و مجله را از دستتان می کشند، تلویزیون و رایانه را خاموش می‌کنند. موبایل و تلفن را به گوشه‌ای پرت می‌کنند. گاز آشپزخانه را خاموش می‌کنند... باور نکردنی است، اما در این موارد برای آرام کردن او راهی ندارید جز اینکه برای ساعتی هیچ کاری انجام ندهید!

کودکان اوتیسم بعضا بد خواب و کم خواب هستند. و این شما هستید که ساعت خواب و بیداری و فعالیت هایتان را باید با اون تنظیم کنید. و طنز تلخ آن است که فقط در زمانی که او خواب است می‌توانید فراغت داشته باشید. آنها به جابجایی اشیا، یا خرید وسایل جدید، یا رفتن به جاهای جدید واکنش های شدیدی نشان می‌دهند، و فقط در مواردی که چاره‌ای وجود نداشته باشد، پس از تلاش فراوان است که می‌توانید تغییری ایجاد کنید.

سطح سلامت روانی دیگر بچه‌های خانواده اگر عادی باشند، هم تحت الشعاع وجود کودک اوتیسم قرار خواهد گرفت. آنها تا رمانی که بزرگتر بشوند، نمی‌توانند حجم توجه و وقت گذاری والدین برای کودک اوتیسم را درک کنند. و انتظار آنها برای همبازی بودن و هم صحبتی بین برادران و خواهران به یاس تبدیل می‌شود. در بزرگی هم با محاسبه هزینه و وقتی که برای کودک اوتیسم صرف شده، خود را قربانی برادر یا خواهر اوتیستیکشان می‌پندارند.

همسایه‌ها اگر با اوتیسم آشنا نباشند، آرامش محیط زندگی خود را مختل شده می‌انگارند و با خانواده اوتیسم، برخورد می‌کنند.

مسافرت با هواپیما تقریبا برای خانواده درگیر با اوتیسم محال، یا بسیار سخت و استرس زا خواهد بود. اگر نوزادی در هواپیما گریه کند، حتی شاید کسی برای کمک هم پیدا شود، اما آیا کسی درک می‌کند که چرا کودکی ده ساله سر خود را مدام به شیشه می کوبد؟ یا ده‌ها دقیقه است که جیغ می‌کشد؟

و به همین ترتیب است خانواده اوتیسم که از حضور در پارک، سینما، تئاتر و دیگر مجامع عمومی محروم می‌شود. و با آنکه برای رشد فرزندش نیاز به ارتباط با مردم عادی و کودکانشان دارد، مجبور است به جایی پناه ببرد که کسی نباشد. شاید احتمال به هم ریختن فرزندش و بروز رفتارهای پیش بینی نشده‌اش، کمتر شود.

کودک اوتیستیک را کمتر کسی از نزدیکان می‌تواند نگه دارد، آنهم در زمانهایی محدود. بنابراین والدین عملا زمانی برای رسیدگی به امور شخصی و خودشان ندارند.

غالب دوستان و آشنایان و نزدیکان هم درک روشنی از ابعاد این عارضه ندارند، و بعضا با محبت‌های بی مورد و امیدواری‌های واهی، ناخودآگاه والدین اوتیسم را آزار می‌دهند.

کودکان اوتیسم درکی از مراسم و تجمعات ندارند. شادی مراسم عروسی به اندازه اصوات مراسم عزا می‌تواند آنها را به هم بریزد. والدین در موارد غیر قابل اجتناب، یا باید جدا از هم در مراسم شرکت کنند، یا مجبور هستند زمان اندکی حضور داشته باشند.

اگر خانواده‌ای فرزندی با تظاهرات اوتیستیک داشته باشد، ریسک ابتلا در فرزندان بعدی‌اش بسیار بالا است. تصور کنید بچه اول که اینگونه شود، دوباره بچه دار شدن هم که ریسک بسیار دارد، مطمئن باشید برای بر باد رفتن امیدها و آینده تان به چیز دیگری احتیاج پیدا نخواهید کرد!

با وجود تمام این مشکلات، زندگی از دست رفته نیست. مگر نه آنکه کامیابی اصلی تلاش برای سلامتی و شادکامی است، نه رسیدن و توقف در آنها؟

اگر برای کودکتان تشخیص اوتیسم دادند، مقاومت نکنید و پذیرا باشید. دنبال همه نشانه ها نباشید. مثلا صرف اینکه کودک تان ارتباط چشمی دارد، نتیجه بگیرید که مبتلا نیست. توجه داشته باشید که با قهر و کناره گیری و به دنبال مقصر گشتن (کاری که خود ما در دامش افتادیم) فقط زمان را از دست خواهید داد.

کتاب و مقاله بخوانید و مستند ببینید، دانش و مهارت خود را افزایش دهید. با دیگر خانواده‌ها ارتباط برقرار کنید. از شبکه‌های اجتماعی برای تبادل نظر و کسب تجربه استفاده کنید.

به دنبال پزشک اطفال مجرب، و آشنا با اوتیسم بگردید و با وی ارتباطی موثر برقرار کنید، طوری که بتوانید در شبانه روز از راهنمایی های وی بهره مند شوید. کودکان اوتیستیک نمی‌توانند درد خود را بیان کنند. نمی‌توانند بگویند که دقیقا چه مشکلی دارند. نمی‌توانند میزان رنجی که می کشند را منتقل کنند. در این موارد باید بتوانید از مشورت و دانش پزشکی استفاده کنید که آشنا به امور باشد.

تنها به دنبال متخصصین یا کلینیک‌های بنام و اسم و رسم دار نباشید. درمان اوتیسم فقط با برقراری ارتباط ممکن خواهد بود. بنابراین ببینید کودکتان با چه کسی و چه برنامه‌ای بهتر ارتباط برقرار می‌کند. خوشبختانه همه درمانگرها و متخصصین اوتیسم دلسوز و کاربلد هستند، شما فقط به دنبال ارتباط برقرار کردن کودکتان باشید.

فراموش نکنید که معجزه‌ای در کار نیست! آنچه هست فقط تلاش و ممارست است. ما الان با الهه بعد از ۴ سال گفتار درمانی مستمر، به بیان برخی جملات ۳ و ۴ کلمه‌ای رسیده‌ایم. مثلا: «الهه بره خرید.» یا مثلا: «بریم خونه باباعلی؟» و ازین دست.

زنده باشید و با کودکتان زندگی کنید. حال که فرسودگی جز لاینفک زندگیتان شده، لااقل از وجود خود و او لذت ببرید. کارهای مشترکی که هر دو دوست دارید (مثل کوه، استخر و ...) را در دستور کار خود قرار دهید. بهانه جور کنید تا خوش باشید و بخندید.

هیچ گاه از شر سوالات مخربی که در ذهن خود می شنوید خلاص نخواهید شد. مثل: چرا من؟ مگر من چه گناهی کرده‌ام که اینگونه باید سختی بکشم؟ و ... به سادگی نمی‌توانید با این دست سوالات کنار بیایید. مهم این است که سالهای کودکی فرزند خود را از دست ندهید. زمان به سرعت می‌گذرد، نگذارید حسرت کودکی و ظرافت او بر دلتان باقی بماند.

هزینه‌های مالی کمرشکن درمان اوتیسم را جدی بگیرید! به محض اینکه درمان را شروع کردید، به فکر افزایش درآمد خود باشید. اگر لازم است کاری پاره وقت نیز دست و پا کنید. اگر مهارت دارید به کارهایی همچون ترجمه، ویراستاری در منزل، یا تدریس بپردازید. اینها به جز آورده‌های مالی، در تحمل استرس و تنش نیز به شما کمک خواهند کرد. وجود پول شاید حلال تمام مشکلات شما نباشد، اما نبودنش قطعا بر مشکلات شما خواهد افزود، و دامنه تصمیم گیری، حرکت و مانور تان را محدود خواهد کرد.

تصور شما برای بهبود کودکان اوتیسمی، در روند یادگیری و بهبود آنها نقش دارد. بازی را به آسانی نبازید و پا پس نکشید. هر روز با خود مرور کنید که او می‌فهمد، اما نمی‌تواند بروز دهد. این جمله را حتی زمانی که به تنگنا می‌رسید هم فراموش نکنید.

تنها نمانید، یار جمع کنید! از دکتر و متخصص و دوست و فامیل و آشنا و ... آنهایی را که درک بالا دارند و در این راه می‌توانند به شما کمک کنند، شناسایی کرده و به حلقه یاران خود بیافزایید.

من منکر بار سنگین و غم جانکاهی که از هر بار دیدن والدین و فرزندان عادی به خانواده‌های اوتیسم وارد می‌شود، نیستم. اما تاکید می‌کنم، به شدت از مقایسه خود، و فرزندتان با دیگران پرهیز کنید. اگر از دام قیاس، به سرعت رها نشوید، پژمردگی و میرایی شما قطعی خواهد بود.

عموم بچه های اوتیستیک از محبت دیدن و بغل شدن گریزانند. شما در حفظ تماس چشمی‌تان استمرار داشته باشید. به او و شرایطش توجه کنید. هم سطحش باشید و به صورتش نگاه کنید، حتی اگر او شما را نگاه نکند. کلید برقراری ارتباط که منجر به تقلید می‌شود، همین تماس چشمی است.

هر روز با محبتی تمام نشدنی او را جذب کنید و دنیا و زیبایی‌هایش را به او نشان بدهید. اگر برای خرید و بیرون رفتن و حضور در اجتماع مشکل دارید، زمان حضور در خارج از منزل را کم کنید، و در پی افزایش دفعاتش باشید.

توجه داشته باشید، که فشار بیش از حد، در این کودکان تاثیری معکوس دارد. این شما هستید که با او زندگی می‌کنید و شرایطش را می فهمید. در نتیجه به تربیت‌های سنتی و حرف‌هایی مانند: «محلش نگذاری خودش خوب میشه»، یا «بهش زور کن» و «جلوش وایسا تا یاد بگیره»، توجهی نکنید.

تمام کودکی این بچه‌ها در کلاس‌ها و کلینیک‌ها می‌گذرد. به فکر شاد بودن و کودکی کردنشان باشید. برای گرفتن سهم آنها از شادی، برنامه‌ریزی کنید. شرایطی فراهم کنید که کودک اوتیستیک شما، در طول هفته بتواند انرژی خود را تخلیه کند. برنامه‌ای برای فعالیت‌های ورزشی و تفریحی و فیزیکی داشته باشید.

همیشه در کنار کنترل کردن شرایط فرزندتان، از حالات و روحیات شریک زندگی خود غافل نشوید. در طول هفته کاری کنید که او اوقاتی هرچند اندک برای خود و تنهایی‌اش داشته باشد. کمکش کنید تا بتواند ساعاتی را در جمع دوستانش بگذراند. از او حمایت کنید تا حتما ورزش کند و تندرست و شاداب باقی بماند. آستانه تحمل خود را در زمانهایی که خسته و کم حوصله است، بالا ببرید. و برای فاصله گرفتن او از تنش ها و استرس ها، مدام با او هم کلام و همنشین شوید.

فراموش نکنید، تنها انتقامی که می‌توان از مصائب و سختی ها گرفت، خوش بودن و شاد زیستن است.

درمان‌ های طبیعی برای کنترل بیماری اوتیسم را معرفی می کنیم

اوتیسم یا «درخودماندگی» اختلال رشد مغزی در روابط اجتماعی است که فرد دچار اختلال در ارتباط‌های کلامی و غیرکلامی و به‌طور کل ارتباط با دنیای خارج می‌شود.

در این افراد، اختلال در مهارت های ارتباطی، حرکات تکراری (مثل ساز زدن)، مقاومت به تغییر، دلبستگی به اشیای کم ارزش، پاسخ های عجیب و غیرمعمول به افراد و در بعضی موارد رفتارهای پرخاشگرانه و خودآزاری دیده می‌شود. تشخیص اوتیسم معمولا در سال های اول زندگی و از سوی روانپزشک صورت می گیرد. تاکنون درمان قطعی برای اوتیسم گزارش نشده است، اما روش های زیادی برای کمک به این افراد و بهبود مهارت ها و شرایط ایشان وجود دارد.

مهم ترین نکته پشتیبانی و حمایت خانواده و اطرافیان از بیمار مبتلا به اوتیسم است. اطرافیان باید تفاوت های فردی و ناتوانی فرزندشان را بپذیرند و با کشف استعدادهای وی او را راهنمایی و حمایت کنند تا بتواند در تحصیل و کار خود پیشرفت کند. بسیاری از بیماران مبتلا به اوتیسم می توانند حتی تحصیلات دانشگاهی داشته باشند. آموزش و توانبخشی در بهبود شرایط و توانایی های افراد مبتلا به اوتیسم بسیار مهم و اثربخش است. روش و فعالیت آموزشی مختلفی برای تعادل حواس پنجگانه بیمار اوتیسمی وجود دارد. گفتاردرمانی و کاردرمانی نیز تاثیر بسزایی در کمک به توانایی این افراد دارد.

نکات تغذیه ای مفید برای بیماری اوتیسم

مطالعات نشان داده است مصرف ویتامین 6 B و 12 B، منیزیم و سلنیوم در این بیماران مفید است. به همین دلیل توصیه می‌شود افراد مبتلا به اوتیسم از منابع غنی از منیزیم مانند سویا، اسفناج، بادام، تخم کدو و آفتابگردان، عدس، جو و کلم بروکلی استفاده کنند.

حبوبات و مغزها نیز به دلیل غنی بودن از ویتامین B توصیه می‌شود.

مصرف زیاد میوه و سبزیجات تازه و نوشیدن آب کافی توصیه می‌شود.

مطالعات زیادی تاثیر مثبت گیاه جینکو را نیز در بهبود شرایط این بیماران نشان داده است. جینکو در تقویت حافظه و کمک به تکامل مغز مفید است.

امگا 3 ها را برای کنترل بیماری اوتیسم دریابید

در کودکان مبتلا به اوتیسم کمبود برخی ریزمغذی‌ها شایع است. از جمله این ریز‌مغذی‌ها می‌توان به امگا3 اشاره کرد. تحقیقات نشان داده میزان اسیدچرب امگا3 در خون و مغز این کودکان در مقایسه با کودکان طبیعی کمتر است.

فرضیه‌هایی هم وجود دارد که بیان می‌کنند کمبود اسیدچرب امگا3 می‌تواند دلیل تشدید بیماری اوتیسم باشد بنابراین توصیه می‌شود در برنامه غذایی کودکان مبتلا به اوتیسم و البته تمام کودکان، مواد غذایی حاوی اسیدچرب امگا3 مثل میگو و ماهی تازه آبپز یا کبابی (نه کنسروی و سرخ‌شده)، مغز دانه‌ها به‌خصوص گردو و دانه‌های روغنی به‌خصوص خرفه تازه گنجانده شود. مغزها و دانه‌ها باید تازه و سالم مصرف شوند زیرا اسیدچرب امگا3 در برابر حرارت حساس است و با بو دادن دانه‌ها و مغزها، ویژگی و خواص مفید آن‌ها از دست می‌رود.

 
جوانه بروکلی برای کنترل بیماری اوتیسم

عصاره جوانه بروکلی علائم اوتیسم را بهبود می‌بخشد. یک مطالعه‌ نشان می‌دهد ماده شیمیایی به نام سولفورافان (sulforaphane) که از جوانه‌های کلم بروکلی بدست می‌آید، ممکن است به بهبود علائم اوتیسم در برخی از افراد مبتلا کمک کند.

این مطالعه ی جدید، 40 پسر بچه و مرد مبتلا به اوتیسم در سنین 13 تا 27 سال را مورد بررسی قرار داد. 26 نفر از این افراد برای 18 هفته 9 تا 27 میلی گرم سولفورافان (بسته به وزنشان) و 14 نفر دیگر یک دارونما را دریافت کردند.

دکتر پل تالالای استاد فارماکولوژی و علوم مولکولی از دانشگاه جان هاپکینز بالتیمور می‌گوید: «ما معتقدیم این نتایج شواهدی اولیه درباره نخستین درمان برای اوتیسم باشد که ظاهرا از از طریق اصلاح برخی از مشکلات سلولی زمینه‌ساز بیماری علائم آن را بهبود می‌بخشد.»

قبل از آزمایش، پزشکان و پرسنل درمانی حاضر در مطالعه ویژگی‌های درخودماندگی (autistic) افراد را با استفاده از دو مقیاس استاندارد ارزیابی کردند، به طوری که نمره بیشتر در هر مقیاس با توانایی کمتر افراد در ارتباط کلامی و برهم کنش‌های اجتماعی مربوط بود.

در پایان مطالعه میانگین نمره افرادی که سولفورافان دریافت کرده بودند 34 درصد در مورد یک مقیاس و 17 درصد برای مقیاس دیگر کاهش یافته بود. شرکت کنندگان بهبودهایی در رفتار، مانند دوره‌های کمتر کج خلقی، کاهش حرکات تکراری و مشکلات کمتر در زمینه انگیزش و ارتباط با دیگران را نشان می‌دادند. به گفته این محققان افراد دریافت کننده دارونما تغییرات حداقلی یا کمتر از 3. 5 درصد در نمره‌های مربوط به دو مقیاس را پیدا کرده بودند.

دوستان، اقوام و پرسنل درمانی متوجه تغییرات رفتاری در نیمی از افرادی که سولفورافان دریافت کرده بودند، شدند. والدین این افراد می‌گویند آن‌ها آرام‌تر و از نظر اجتماعی فعال‌تر از قبل بودند و پزشکان بیان کردند که علائم درخودماندگی (autistic) افراد به میزان زیادی در هر دو مقیاس مورد استفاده در مطالعه بهبود یافته بود. محققان همچنین گزارش کردند که افراد دریافت کننده سولفورافان به چشم‌های آن‌ها نگاه کرده و با آن‌ها دست داده‌اند،: کارهایی که قبل از انجام این کارآزمایی انجام نمی‌دادند.

کمبود اسیدچرب امگا3 می‌تواند دلیل تشدید بیماری اوتیسم باشد بنابراین توصیه می‌شود در برنامه غذایی کودکان مبتلا به اوتیسم و البته تمام کودکان، مواد غذایی حاوی اسیدچرب امگا3 مثل میگو و ماهی تازه آبپز یا کبابی (نه کنسروی و سرخ‌شده)، مغز دانه‌ها به‌خصوص گردو و دانه‌های روغنی به‌خصوص خرفه تازه گنجانده شود

نبایدها در بیماری اوتیسم

مضرترین غذاها برای کودکان مبتلا به اوتیسم، غذاهای فراوری شده، شکلات و رنگ های مصنوعی است. انواع کنسرو و فست‌فود منابع روغن‌های اشباع هستند، علاوه بر این‌ها، کرم‌ها و خامه‌های موجود در شیرینی‌ها، بیسکویت‌ها، انواع اسنک و پفک و خوراکی‌های مشابه، منبع اسیدهای چرب ترانس‌اند که به شدت بر سلامت این کودکان اثر منفی می‌گذارد. بهتر است تعداد وعده‌ها و میان‌‌وعده‌ها برای کودکان مبتلا به اوتیسم افزایش یابد و در هر وعده غذایی حجم دریافت کم شود. اگر کودک عادت به مصرف وعده‌های غذایی پرحجم دارد، باید او را عادت داد با غذا مقداری میوه و سبزی و سالاد بخورد. توصیه می‌کنم قبل از هر وعده غذایی مقداری سالاد کاهو بخورد تا حدی که احساس سیری کند و موادغذایی پرکالری کمتری مصرف کند.

بهتر است این افراد از مصرف زیاد شیرینی، بیسکویت و ماکارونی به دلیل دارا بودن گلوتن و نیز مصرف لبنیات و بستنی به دلیل داشتن کازئین (پروتئین شیر) اجتناب کنند، زیرا گلوتن و کازئین باعث تشدید علائم بیماری می‌شود.

بیماری اوتیسم چیست  ،  علائم بیماری اوتیسم  ،  اوتیسم در بزرگسالان  ،  اوتیسم در کودکان

تغذیه‌ در کودکان مبتلا به اوتیسم

به طور کلی غذای کودک اوتیستیک باید به شکل طبیعی آن نزدیک باشد و غذا باید تازه باشد.

اختلالات فراگیر رشد، گروهی از اختلالات روانپزشکی هستند که در آن‌ها مهارت‌های اجتماعی، رشد زبان و مجموعه رفتارهای مورد انتظار، رشد مناسب پیدا نمی‌کنند یا در اوان کودکی از بین می‌روند، به طور کلی این اختلالات زمینه‌های متعدد رشد را تحت تأثیر قرار می‌دهند. در اوایل زندگی ظاهر می‌شوند و اختلال دائمی به وجود می‌آورند. از مشهورترین اختلالات این گروه بیماری‌های طیف اوتیسم یا Autism spectrum Disorder)ASD) می‌باشند که بیشتر شامل سه ویژگی 1- نقص در اجتماعی شدن 2- نقص در ارتباط کلامی و غیر کلامی 3- الگوی رفتارهای تکراری و محدود شونده می‌شوند. ولی تنها به این سه ویژگی منحصر نمی‌شود. بیماری‌های طیف اوتیسم نادر نیستند و شیوع آن‌ها در کودکان، بیش از سرطان، دیابت، نقص لوله عصبی و سندرم داون می‌باشد
 
تغذیه و بیماری اوتیسم

تلاش‌های صورت گرفته برای یافتن علت ASD منجر به مطالعات زیادی در خصوص اثرات احتمالی سموم محیطی، مواد غذایی سمی، رژیم غذایی ناکافی از نظر مواد مغذی، مشکلات سیستم ایمنی، استرس اکسیداتیو و استرس احساسی به عنوان عوامل مهم گردیده است. مطالعات دیگر افزایش سطوح نوروترانسمیترهایی همچون سروتونین و اختلال در GABA و فعالیت کولینرژیک را بررسی نموده‌اند. تحقیقات زیادی نیاز است تا رابطه محکمی بین وراثت و نوروپاتولوژی و اوتیسم یافت شود. یکی از تحقیقات ژنومیکس مشخص نموده است که کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است نیاز به اسیدهای چرب ضروری بیشتر، مواد مغذی آنتی اکسیدان مثل ویتامین‌های E، C، A و نیز سلنیوم، مکملیاری روی و کلسیم و رژیم غذایی عاری از جیوه یا رژیم غذایی حذفی آلرژی داشته باشد.

گلوتن (پروتئین موجود در گندم) و کازئین (پروتئین موجود در شیر و لبنیات) در ایجاد این بیماری مورد اتهام هستند.

یبوست و اسهال که در این بیماران معمول است، ظاهراً نقشی در بیماری بازی می‌کنند.

التهاب روده، در بیماران مبتلا به ASD و بهبودی با محدودیت غذایی کازئین و گلوتن گزارش شده است. بسیاری از متخصصان معتقدند که رژیم غذایی بدون گلوتن و کازئین، ناراحتی‌های معدی روده‌ای را کاهش می‌دهد و باعث بهبود در گوارش و بهبود در رفتار و تمرکز کودک می‌شود، چرا که این کودکان غالباً دارای ناراحتی‌های گوارشی بوده و در اکثر موارد از مشکلاتی چون یبوست، نفخ کردن و برگشت غذا رنج می‌برند و رفتارهای نابهنجار و بدرفتاری کودک تنها راه انتقال ناراحتی‌های او است.

ویتامین‌ها و مواد معدنی

شواهد علمی به طور واضح نشان می‌دهند که استفاده از منیزیم و مگادوز ویتامین‌ها، درمانی بیولوژیک است. استفاده از ویتامین B و سایر ویتامین‌های مشابه و مواد معدنی برای این گروه از بیماران بسیار سودمند بوده است. بسیاری از متخصصان معتقدند که رژیم غذایی بدون گلوتن و کازئین، ناراحتی‌های معدی روده‌ای را کاهش می‌دهد و باعث بهبود در گوارش و بهبود در رفتار و تمرکز کودک می‌شود

سود بخشی مگاویتامین تراپی در درمان هیپراکتیویتی، اختلال یادگیری و عقب افتادگی ذهنی در این گروه بیماران ثابت شده است. بسیاری از تشنجات این کوکان نیز به طور مطلوب به مگاویتامین‌تراپی جواب داده است.

اسیدهای چرب امگا-3

مطالعات نشان داده‌اند که سطوح خونی اسیدهای چرب امگا-3 در بچه‌های اوتیستیک پایین‌تر از دیگر کودکان می‌باشد. اسیدهای چرب امگا-3 در ماهی و روغن ماهی یافت می‌شوند و تحقیقات نشان داده‌اند که این اسیدهای چرب ریسک بیماری‌های عصبی- روانی را در بزرگسالان کاهش می‌دهند.

شواهد روز افزونی موجود است که کمبود یا عدم تعادل اسیدهای چرب امگا- 3 ممکن است در دوران کودکی باعث تشدید بیماری‌های تکاملی عصبی از جمله اختلال بیش فعالی کم توجهی، dyslexia (اختلال در خواندن و نوشتن کلمات علیرغم مشاهده طبیعی و تشخیص صحیح آن‌ها)، dyspraxia (از دست دادن نسبی توانایی انجام فعالیت‌های هماهنگ عضلانی) و بیماری‌های طیف اوتیسم شود.

کودکان اوتیستیک که با مکمل امگا-3 تحت درمان قرار گرفتند، والدینشان از بهبود سلامت کلی، الگوی خواب، بیش فعالی، توجه و مهارت‌های شناختی آن‌ها خبر دادند و شواهد کمی در رابطه با اساس بیولوژیکی اثرات مفید این مکمل در بیماران اوتیستیک وجود دارد.

محدودیت‌های تغذیه‌ای در بیماری اوتیسم

همان‌طور که گفتیم گندم و محصولات تهیه شده از آن باید حذف و یا به شدت محدود شود و بهتر است کودک مبتلا به اوتیسم گندم را در هر شکلی از آن دریافت نکند. این محصولات شامل: انواع نان، شیرینی، بیسکویت، کلوچه، پاستا و … می‌باشند که بهتر است نوع بدون گلوتن آن‌ها مصرف شود.

لبنیات شامل شیر، ماست، پنیر، بستنی و خامه باید حذف و یا محدود شده و یا از نوع بدون کازئین آن‌ها مصرف گردد.

در بیماری اوتیسم از این غذاها پرهیز کنید:

اجتناب از مصرف غذاهای حاوی شکر، فسفات و سایر مواد افزودنی توصیه می‌شود. مطالعات اخیر این نظر دکتر فینگلد را در رابطه با اثر تخریبی مواد افزودنی در غذاها بر رفتارهای کودکی تاکید کردند. بهترین غذاها آن‌هایی هستند که توسط کارخانه‌ها تهیه نشده باشند.

بسیاری از غذاها در وخیم‌تر کردن این بیماری نقش دارند. از جمله این محرک‌ها می‌توان به تمامی غذاهای آماده، کنسروها، چاشنی‌ها، رنگ‌های مصنوعی، ادویه‌جات، فلفل قرمز، شکلات، شکر و هر آنچه دارای شکر و یا حتی شیرین کننده‌های مصنوعی و افزودنی‌ها و نگه‌دارنده‌ها می‌باشد، اشاره نمود.

شکر و تمام محصولات تهیه شده با آن باید به شدت محدود شوند که شامل انواع نوشیدنی‌ها، شیرینی‌جات و … می‌باشد و بهتر است شکر در هیچ شکلی مصرف نشود و به جای آن عسل جایگزین گردد.

 
توصیه‌های تغذیه‌ای کلی برای بیماری اوتیسم

* به طور کلی غذای کودک اوتیستیک باید به شکل طبیعی آن نزدیک باشد و غذا باید تازه باشد.

* میوه‌ها و سبزیجات تازه: میوه‌ها و سبزی‌ها منبع خوب ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان‌ها هستند و دارای آنزیمی می‌باشند که مسئول سم‌زدایی در بدن است که کودکان اوتیستیک فاقد آن می‌باشند. این مواد غذایی بهتر است به صورت خام و تازه مصرف شوند (مانند سالاد و یا تکه‌های خرد شده میوه یا سبزی به عنوان میان‌وعده).

* انواع گوشت قرمز و سفید: بهتر است قسمت اعظم غذای کودک را انواع گوشت قرمز، مرغ، ماهی و تخم‌مرغ تشکیل دهد و باز هم تاکید این است که بهتر است تازه باشد و در خانه طبخ شود.

* آب: آب به شکل معدنی و تصفیه شده برای جلوگیری از یبوست به مقدار زیاد توصیه می‌شود. همچنین آب همراه با لیمو و عسل بهترین نوشیدنی برای کودکتان می‌باشد.

* مواد غذایی سرشار از منیزیم: اسفناج، پنیر سویا (tofu)، بادام، کلم بروکلی، آرد جوی دو سر، عدس، تخم کدو و دانه آفتابگردان.

مکمل‌های توصیه شده در بیماری اوتیسم

مکمل امگا- 3، روی، ویتامین‌های گروه B، کلسیم و ویتامین D، مکمل منیزیم

کودک باید یک رژیم متعادل داشته باشد و به مقدار کافی انرژی و مواد مغذی دریافت کند.
آب به شکل معدنی و تصفیه شده برای جلوگیری از یبوست به مقدار زیاد توصیه می‌شود. همچنین آب همراه با لیمو و عسل بهترین نوشیدنی برای کودکتان می‌باشد

غذاهای دریافتی چگونه می‌تواند باعث تشدید و یا وخامت اوتیسم شود؟

به طور کلی این فرضیه وجود دارد که اوتیسم می‌تواند حاصل از بی نظمی موجود در سیستم ایمنی بدن باشد که به دنبال آن سیگنال‌های مخرب و واکنش‌های شیمیایی در بدن و در سلول‌های سفید خون ایجاد می‌شود و این فرضیه وجود دارد که کودکان اوتیستیک به غذاهای مخصوصی پاسخ منفی می‌دهند که عمدتاً این غذاها حاوی دو پروتئین به نام گلوتن (پروتئین موجود در گندم و) و کازئین (پروتئین موجود در شیر و لبنیات) بوده و این خود باعث افزایش همان واکنش‌ها و سیگنال‌های مخرب شیمیایی در بدن شده و این سیگنال‌ها و تغییرات شیمیایی در بدن مسئول ناهنجاری‌های مغزی و رفتاری حاصله در کودکان اوتسیتیک می‌باشد. پس می‌توان نتیجه گرفت که نوع غذا در بهبود و یا وخامت بیماری موثر می‌باشد.

آیا رژیم حذف گلوتن و کازئین در بهبود این بیماری موثر است؟

در اکثر مواقع، بله. بسیاری از متخصصان و حتی بسیاری از والدین بر این باور می‌باشند که مهارت‌های اجتماعی و تکلم در فرزندانشان با این رژیم از تغییرات مثبت قابل توجهی برخوردار می‌شود. البته لازم به ذکر است که این رفتارها و نتایج مثبت با چندین ماه رعایت رژیم و البته رفتارهای و واکنش‌های منفی ابتدایی همراه می‌باشد.

ضعف این رژیم چیست؟

این رژیم غذایی نسبتاً رژیم گرانی است و دسترسی به آن نیز سخت است و دنبال کردن آن نیز کمی مشکل می‌باشد چرا که بسیاری از غذاها باید در لیست غذاهای حذفی قرار بگیرد و در نهایت می‌تواند سبب یک تغذیه ناکافی و نامناسب در کودک شود؛ در نتیجه کودک باید همواره با مشورت پزشک و متخصص تغذیه از رژیم درمانی و ویتامین درمانی و مکمل درمانی خوبی برخوردار باشد و تمامی نیازهای تغذیه ای خود را از طریق مکمل‌های توصیه شده دریافت کند.

درمان بیماری اوتیسم و تشخیص بیماری اوتیسم در کودکان

برای اینکه بهترین و بدون ضررترین درمان را برای بیماری اوتیسم انتخاب کنید، با پزشک مشورت کنید.

تشخیص: مشکلات گفتاری

در معاینه پزشک خواهد دید که کودک شما به حرف زدن، لبخند زدن و ... چگونه پاسخ می دهد. آیا او آهسته حرف می زند و یا برعکس پرحرفی می کند؟

مشکلات و یا تاخیر در صحبت کردن کودکتان را می توانید با گفتار درمان مطرح کنید. آزمایش شنوایی نیز لازم است. بیشتر بچه های اوتیسمی، در نهایت صحبت خواهند کرد، اما دیرتر به حرف درمی آیند.

کودکان اوتیسمی ممکن است آواز بخوانند و یا مانند رباتها حرف بزنند.

تشخیص: توانایی های ضعیف اجتماعی

توانایی کم روابط اجتماعی یکی از مهم ترین مشکلات این کودکان می باشد. روانشناس با آموزش های ویژه می تواند در این امر کمک کند. این کودکان از نگاه کردن به چشم دیگران (حتی والدینشان) اجتناب می کنند.

آنها بر چیزی تمرکز می کنند و چیزهای دیگر در اطرافشان را نادیده می گیرند. آنها حتی از حرکات، اشاره ها و حالات چهره برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده نمی کنند.

تشخیص: ارزیابی

هیچ آزمایش پزشکی برای این افراد وجود ندارد. اما آزمایشاتی برای رد مشکلاتی که مربوط به اوتیسم نیست، لازم است از قبیل: آزمایش شنوایی، آزمایش گفتاری، آزمایش رشد و آزمایشاتی برای رد مسمومیت با سرب.

درمان زودهنگام و قبل از سه سالگی می تواند رشد کودک را بهبود دهد

سندروم آسپرگر

افراد دارای این سندروم دارای هوش پایینی نیستند و مشکلات زبانی ندارند. در حقیقت آنها ممکن است مهارت های پیشرفته کلامی داشته باشند. اما آنها در اجتماع بی دست و پا هستند و مشکل در فهمیدن متون غیرشفاهی و حالات چهره دارند. آنها به شدت تمرکز روی یک موضوعی که برایشان مهم است می کنند. آنها در دوست پیدا کردن و روابط اجتماعی مشکل دارند.

درمان: تنظیم رفتار

رفتاردرمانی برای کمک به بیماران اوتیسمی برای آموزش حرف زدن، ارتباط برقرار کردن و رشد جسمی مفید است. این برنامه های فشرده به نام تجزیه و تحلیل کاربرد رفتار خوانده می شوند و موجب تشویق فعالیت های مثبت و عدم تشویق رفتارهای منفی می گردد

درمان: آموزش

مدرسه ممکن است برای آموزش و رشد کودک اوتیسمی مفید باشد. این سیستم می تواند شامل: گفتار درمانی و کار درمانی باشد. این مدارس نیاز به یک برنامه آموزش انفرادی برای هر کودک دارند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است برای وارد شدن به مدرسه محدودیت داشته باشند.

درمان: دارو

هیچ درمانی برای بیماران مبتلا به اوتیسم پیدا نشده است، اما برخی داروها می توانند در کاهش علائم موثر باشند. داروهای ضدافسردگی نیز در برخی کودکان موثر است. با دیدن علائم کودک، پزشک می تواند داروهای خاصی را تجویز کند.

درمان: یکپارچگی حسی

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به صدا، لمس، نور و یا بو بسیار حساس باشند. این کودکان دارای اختلال یکپارچگی حسی می باشند. برای مثال آنها ممکن است از نور چشمک زن و یا زنگ مدرسه ناراحت شوند. والدینی که یک کودک مبتلا به اوتیسم دارند، به احتمال 20 درصد کودک بعدی آنها نیز این بیماری را خواهد داشت

اوتیسم و رژیم غذایی

مشکلات هضمی در بین این کودکان شایع است. حدود 30 درصد این کودکان ممکن است مواد غیرخوراکی مانند کاغذ یا خاک را بخورند. برخی از والدین به کودکانشان رژیم بدون گلوتن (رژیم بیماران سلیاکی) و بدون کازئین (پروتئین موجود در شیر) را می دهند.

مصرف مکمل ویتامین B6 و منیزیوم نیز توصیه شده است.

در حال حاضر ثابت نشده است که تغییر رژیم غذایی در این بیماران کمک کننده است. اما پزشک و یا متخصص تغذیه می توانند یک رژیم غذایی مناسب به بیمار بدهند.

تزریق واکسن باعث اوتیسم نمی شود

هیچ مدرکی دال بر اینکه واکسن زدن باعث بروز اوتیسم می شود، وجود ندارد.

اوتیسم در میان خواهر و برادر

والدینی که یک کودک مبتلا به اوتیسم دارند، به احتمال 20 درصد کودک بعدی آنها نیز این بیماری را خواهد داشت. اگر دو بچه در یک خانواده مبتلا به اوتیسم باشند، احتمال خطر بیشتری برای بچه سوم می باشد. مطالعه ای بر روی دوقلوهای ناهمسان نشان داد که اگر پسر دارای بیماری اوتیسم باشد، به احتمال 30 درصد قل دیگر (دختر) نیز مبتلا خواهد شد.

یک مطالعه دیگر بر روی دوقلوهای همسان نشان داد که اگر پسر دارای بیماری اوتیسم باشد، به احتمال 77 درصد قل دیگر (پسر) نیز مبتلا خواهد شد.

زندگی با بیماری اوتیسم

افراد مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا و یا سندروم اسپرگر قادر به حضور در دانشگاه و محل کار می باشند.

تشخیص بیماری اوتیسم در بزرگسالان

 دانشمندان شیوه نوینی ابداع کرده اند که می تواند بیماری اوتیسم در بزرگسالان را ظرف فقط ۱۵ دقیقه تشخیص دهد. تا کنون تشخیص اوتیسم براساس توضیحات شخصی که دوستان و خویشاوندان فرد مبتلا در اختیار پزشکان قرار داده می شد، صورت می گرفت. اکنون گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارائه کرده اند که می تواند با ۹۰ درصد دقت، ابتلای فرد بزرگسال به بیماری اوتیسم را تشخیص دهد.

در حقیقت به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود. محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کردند.

سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار گرفته شد تا الگوریتم های رایانه ای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند.

این اندازه گیری های پیچیده توانست اختلال طیف اوتیسم را نشان دهد. با توسعه این فرایند، رایانه توانست به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد.

درخودماندگی یا اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد.

در بعضی موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده می شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت های غیر معمول مشاهده شود.

هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.

منبع:http://iranmatlab.ir